نوشتن این کتاب حدود 15 ماه طول کشید. در این 15 ماه بی‌شمار عکس با موضوع زنان دیدم، عکس‌هایی دردناک و اندوه‌بار، عکس‌هایی فجیع، عکس‌هایی که دیدنشان نفسم را می‌گرفت و از پایم می‌انداخت.
من برای مجال نفس کشیدن و دوباره برخاستن و کارکردن گاه‌گاه به سراغ عکس‌هایی رفتم که شاد بود و زیبا بود و امیدبخش بود و آرامش زنان بود و احترام به آنان بود، و اینها چه خوب بود. عکس‌هایی که کمیاب بود.
والتر بنیامین به درستی گفت که «عکاسی موفق شده نکبت فقر را، به کمک تکنیکی بی‌نقص و باب روز، به موضوع لذت تبدیل کند.» حالا می‌بینیم که عکاسی فقط فقر را نیست که زیبا و موضوع لذت نشان می‌دهد، این رنج زنان است، در فقر یا بیرون از فقر، رنج بشری، ترس و یأس و تنهایی، که از زیبایی در عکس‌های «باب روز» تبدیل به کالایی برای عیش چشم و رونق کسب شده است.