به لطف مادرم، دست مرد بزرگ را لمس کرده بودم! پدر لافکادیو! ژید، ولز، کوکتو، شاید سارتر، کاموی بارانی به تن، که در یک رونمایی کتاب از او امضا گرفتم: به سختی می‌شود تصور کرد که حضور این همه نابغه برای مرد جوان هفده ساله‌ای که در ضمن خجالتی و فاقد اعتماد به نفس بود و هیچ‌چیز از زندگی نمی‌دانست، ضمن این‌که معاشرانش فقط تنی چند از همکلاسی‌هایش بودند و در انگشت‌شماری اتفاق هنری در شهری که در آن زندگی می‌کرد که چنین کم می‌شناختش شرکت کرده بود، چه معنایی داشت. اما مستعد ستایش و سرشار از آرزویی رویایی؛ ایفای نقشی، هر چند اندک در زمینه‌ای کشف نشده. من همین آتش درون را در هر یک از ملاقات‌های بزرگم برای جشنواره کن باز یافتم. هیجان با من بود و هرگز رهایم نکرد.