نوازنده نوای مرگ بتن و آهن را می‌نواخت، برای گروه مردمی که پیرامونش ایستاده بودند و آنچه را که می‌شنیدند و می‌دیدند باور نمی‌کردند. گویی در پیاده‌رو کنسرت صبحگاه را می‌نواخت، به یاد کسانی که با تیر نگهبانان مرزی کشته شده بودند و برای سپاسگزاری از آن‌ها که جان خود را به خطر انداخته، فریاد زده بودند: «ما مردم هستیم» و دیوار را ویران کرده بودند.