با همه شکنندگی، ناپایداری و در عین کوتاهی و بی‌ثباتی، باز زندگی و زیبایی‌هایش وسوسه‌انگیز و عمیقا دوست‌داشتنی است. چنین ویژگی‌هایی نه تنها ضعف آن نیست، که حتی راز دل‌انگیزی زندگی و جذابیت آن نیز هست. حال با وجود کوتاهی عمر، این همه محدودیت و همچنین ابهام و احتمالات بی‌شمار زندگی، پرسش اساسی این است که آیا باز انسان، شهامت آرزو کردن،انتخاب نمودن، تلاش کردن، آغاز نمودن، مهربانی، دوست داشتن، مبارزه کردن و بخشیدن را دارد یا نه؟ در حقیقت، همین جاست که چهره راستین شهامت انسان دیده می‌شود، یعنی با وجود همه محدودیت و کوتاه بودن فرصت، باز انسان بر آن شود که بخواهد، بجوید، دوست بدارد و به سوی خویش و زندگی پیش برود. از این رو، بی‌ثباتی زندگی و عمر کوتاه انسان، نمی‌تواند بهانه و توجیهی برای یاس، انزوا، بی‌نظمی، بی‌برنامگی، سرگردانی و فرار از کشف خویش و زندگی گردد.