زخم بوتیمار دومین رمان از سه‌گانه‌ای است که ناصر قلمکاری با مضمون گم‌گشتگی نوشته است. کتاب قبلی او، دیدار در کوالالامپور، نخستین رمان از این سه‌گانه، با نگاه به مهاجران غیرقانونی مقدمه‌ای بود برای پرداختن به انسان گمشده ایرانی در مرزهای جهان و زخم بوتیمار همین انسان گمشده را در جغرافیایی بسیار محدودتر و ذهنی دنبال می‌کند. داستان‌نویس در این رمان که فضایی کابوس‌گونه و کاملا متفاوت با کار قبلی‌اش دارد، باز موفق می‌شود گمشده را پیدا کند و او را به ما بشناساند. این کشف هویت شاید مهم‌ترین دستاورد نویسنده در طی جستجویش باشد.
رمان فارسی از آغاز تا این زمان نمونه‌های انگشت‌شماری را در فضای کابوسی شاهد بوده است. به نظر می‌آید این نوع داستان، یا اگر بتوان گفت ژانر، کم‌تر مورد ذوق‌آزمایی نویسندگان ایرانی قرار گرفته است، در صورتی که شاید همان موارد اندک را هم بتوان جزء برجسته‌ترین و تاثیرگذارترین آثار داستانی فارسی به حساب آورد.