این اوست. این او نیست. این او نیست. این افکار همچون ضربات پتکی بر تمام وجودش فرود می‌آید. پسر او، هملت یا همنت او، مرده است. در حیاط کلیسا به خاک سپرده شده است. او زمانی که کودکی بیش نبود از دنیا رفت. حالا از او فقط چند تکه استخوان سفید درون قبر باقی مانده است؛ ولی این پسری که روی صحنه راه می‌رود هم اوست، راه رفتنش شبیه پسر اوست.. حرف زدنش شبیه پسر اوست، کلماتی که می‌گوید پدر پسر او نوشته و حالا دارد کم‌کم برای خودش مردی می‌شود، همان‌طور که اگر پسر او زنده بود واقعا می‌شد.