عکاسی ایران و تاریخ آن نانوشته بسیار دارد و همین نوشته‌های گرآمده در این کتاب خود نشانه‌ای است بر آن نانوشته‌ها. پس شاید فایده بنیادین گرد آمدن این نوشته‌های پراکنده انگیختن آدم‌ها باشد برای نوشتن نانوشته‌ها. امید دارم خودم هم یکی از این آدم‌ها باشم. باری، این نوشته‌های کوتاه و بلند برآمده از یک طرح پیشینی نیستند و قرار نیست هم‌نشینی آن‌ها پیکری یکپارچه بسازد. یک چیز این‌ها را به هم می‌چسباند و آن نفس کلمه عکس است- این نوشته‌ها، کهنه‌ترین‌شان هجده سالگی را رد کرده و تازه‌ترین‌شان دو سه ساله‌اند.