نقاش پیر، استاد وانگ فو، و شاگردش، لینگ، بر جاده‌های امپراتوری هام پیش می‌رفتند.
شتاب چندانی نداشتند. شب‌ها می‌ایستادند تا وانگ فو به تماشای ستارگان بنشیند و روزها سفر را به عقب می‌انداختند تا به سیر سنجاقک‌ها بپردازد. بارشان سبک بود. وانگ فو نقاشی اشیاء را دوست داشت؛ نه خود آن‌ها را. هیچ چیز در جهان به چشم او شایسته تصاحب نمی‌آمد؛ هیچ چیز جز چند قلم‌مو، چند کاسه رنگ و مرکب‌چین، اندکی پارچه ابریشمین و چند برگ برنجی. تهی دست بودند.