آه، ای ده‌تا آهنگ اول من، که آرزوتان است تو و محبوبیت بمیرید، رادیوم را جا گذاشتم، حالا هم دارید قاتی بقیه زامبی‌ها توو سرم جا می‌کنید، شماهایی که تنها افتخارتان هاراکیری با دستبندهای تعیین هویت برگشتی لبه کند است، ده‌تا آهنگ خسته من که مثل بادکنک‌ها و بادکنک‌هایی که دور شدند فراموش می‌شوید، مثل ته سیگارهای سالن‌های سینما، مثل خودکارهای ساچمه‌ای خشکیده، مثل باتری‌های اوراق، مثل قلاب‌های مچاله درهای کنسرو، مثل بشقاب‌های آلومینیومی شکسته و ورافتاده شام‌های دستخورده موقع تماشای تلویزیون. من شماها را مثل درد و مرض‌های مزمنم دارم می‌شنوم.