و فراموشی جان زبان است و همین فراموشی‌ست که راه می‌دهد به تکرار، به یکی دانستن و یکی خواندن چیزهایی که ابدا با هم یکی نیستند. با به زبان راندن تکراری هر نام، تمام مصادیق گذشته‌اش آب می‌روند تا جا برای یک اشاره جدید دیگر باز شود. ما، به‌راحتی، بعدی‌ها را با همان نام‌های اولین‌ها می‌خوانیم و با هر تکرار، این گذشته ماست که آب می‌رود.