در اغلب دانشگاه‌های جهان، تا دهه 1980 میلادی، تدریس روش‌های پژوهش در علوم انسانی و اجتماعی به طور اعم و علوم رفتاری به طور اخص بر پایه روش‌های تحقیق در علوم طبیعی استوار بود. در این راستا، برخی پژوهشگران بر این عقیده بودند که در علوم انسانی و اجتماعی نیز می‌توان به نتایجی دست یافت که تعمیم‌پذیری‌شان وابسته به زمان و موقعیت مکانی و زمینه‌ای آن‌ها نباشد.