نمایشنامه‌نویسان بزرگ جهان بی‌تردید خصلت درمان‌گر تئاتر را می‌شناخته‌اند. شکسپیر به‌طور کامل بر این تعامل اشرف داشته است. استفاده‌های مکرر او را از بازی در بازی حاکی از این فرایند است که تماشاگران تئاتر از طریق نظاره احساس‌های ناهشیار فرافکن‌شده بر بازیگران راهی به درون خویش می‌یابند که از هیچ طریق دیگری قابل وصول نیست.