توانایی بازیگر در دگرگون شدن به خودی خود نوعی توانایی، نوعی تسلط بر آینده است. گرچه نمایش‌نامه به ما می‌آموزد که چه کسی هستیم، توانایی بازیگر در دگرگون شدن نیز چیزهایی، در مورد اینکه ممکن است تبدیل به چه کسی بشویم، به ما می‌آموزد. توانایی بازیگر در تعریف مجدد واقعیت شخصی در مقابل چشم‌های ما، توانایی روانی ما را برای تعریف مجددی از خودمان به یادمان می‌آورد و بدین ترتیب تئاتر تبدیل به مراسمی از قدرت حیات و از تداوم جریان زندگی می‌شود.
بازیگری که با چنین روحیه‌ای کار می‌کند، به کمک نوسازی اخلاقی و هدف‌های روحی خویش، افق دیدش به طور مداوم وسیعتر می‌شود. اکنون زمان شگفت‌آور برای بازیگر بودن است.