آن‌وین خم شد تا نگاهی دقیق‌تر به صورت پنهان زیر لبه کلاه بیاندازد که فک‌های سنگین و نتراشیده‌ای را دید که تنها از روی عکس‌های روزنامه می‌شناختش. مامور مخفی موسسه بود که پرونده‌هایش مسئولیت ویژه او بود.
آون‌وین گفت: «کارآگاه سیوارت، در وان حمام من چه می‌کنید؟»
سیوارت برس را رها کرد تا در آب سقوط کند و سیگار برگش را از لای دندان‌هایش درآورد. گفت: «اسم بی‌اسم. حداقل مال من نه. که می‌داند چه کسانی گوش خوابانده‌اند». با رضایت در حباب‌ها فروتر رفت. «اصلا تصور هم نمی‌کرد چقدر ترتیب دادن این ملاقات مشکل بود، آن‌وین. خبر داشتی به ما، کارآگاه‌‌ها، نمی‌گویند که منشی‌‌مان چه کسی است؟ تمام این سال‌ها مشغول فرستادن گزارش‌هایم به طبقه چهارده بودم، به تو، این‌طور کاشف به عمل آمد. و تو چیزها را فراموش می‌کنی».
آن‌وین دست‌هایش را بلند کرد تا اعتراض کند، اما سیوارت سیگارش را به طرف او تکان داد و گفت: « وقتی ایناک هوفمان دوازدهم نوامبر را دزدید، و تو به روزنامه صبح نگاه کردی و دیدی که دوشنبه یک‌راست به چهارشنبه پریده است، تو هم مثل بقیه آن‌ها، سه‌شنبه را فراموش کردی».