«الان چیزی برای تماشا وجود نداره. اما این‌جا روح و پتانسیل داره. بچه‌های زیادی اوقات‌شون رو این‌جا گذروندند. الفبا می‌خوندند و مسئله ریاضی حل می‌کردند. دو ردیف میز چوبی و شاید یه تخته‌سیاه این‌جا بوده... این‌جا یه بستنی‌فروشی دلپذیر می‌شه. می‌تونی تصورش کنی؟» لیبی برنامه‌ریز مجالس شرکت بزرگی در شیکاگو بود، حداقل تا چند ماه پیش، تا زمانی که بدون هیچ تذکری اخراج شود. دقیقا می‌دانست چگونه اتاقی خالی را اندازه‌گیری کند و قابلیت‌های آن را بسنجد، اما هر جاذبه‌ای که پدرش در این ساختمان می‌دید فراتر از درکش بود.