ذن یک آیین عرفان بودایی است، در چین و ژاپن راه و روش‌هایی خاص خود پدید آورده که آن را از عرفان‌های دیگر متمایز می‌کند. ذن نه نظریه خاصی دارد و نه اصول جزمی خاصی، بلکه هنر نظاره دل و هنر همدردی و روشن‌شدگی است. این روشن شدگی یا ساتوری، در هنرهایی چون بازیگری (نو)، شعر (هایکو)، نقاشی (سومی - ئه)، گل‌آرایی (ایکه‌بانا)، و کمان‌گیری (کیوودو) و مانند این‌ها تجلی و تحقق می‌یابد، و رهرو ذن از این طریق با تمام هستی، با کل هستی عالم و آدم ارتباط می‌یابد و از این راه به بینش سر حیات راه می‌یابد...