ری پذیرش را انتخاب کرد: دیگر جنگی در کار نبود. دیگر چالشی برای آگاهی جمعی تمدن روشنفکرانه و والایش وجود نداشت. دیگر نه می‌جنگید و نه فرار می‌کرد. نه در دورترین گوشه دورترین جزیره سیاره و نه در تاریک‌ترین گوشه ذهن درمانده و آشفته‌اش. با همه وجودش چیزی را که گرگ می‌خواست به او بگوید می‌پذیرفت. تنها مسئولیت چیزهایی را می‌پذیرفت که در حد توان و کنترلش بودند. غارتی که در جنگل‌های انبوه می‌شد ربطی به او نداشت. تخریب زیستگاه بومی آخرین اورانگوتان یا سمی کردن شدید غذاهای دریایی با این واقعیت که موبی دیک تنها به خاطر صدای وسایل نقلیه آدمی، دیگر نمی‌توانست در فواصل طولانی با دیگر نهنگ‌ها ارتباط بگیرد هم ربطی به او نداشت. حتی آلودگی بزرگی که از سوخت‌های فسیلی ایجاد می‌شد هم اصلا تقصیر او نبود.