دروغ خود یک امکان است. در این چشم‌انداز، دروغگو می‌تواند دروغ را به مثابه واقعیتی که به آینده موکول شده است تلقی کند. نتایج آن، واقعیت دارند چون وقتی دیگران خبردار می‌شوند جوری رفتار می‌کنند که انگار واقعیت دارد. دروغگو به چشم‌ها و حرکت‌های آن‌ها خیره می‌شود و خیال خود را تحقق یافته می‌بیند.
این لذت به همه خیالات می‌ارزد.