خاطرات تداوم‌دهنده زندگی‌اند و بانوی قصه راستین ما، اندوه مرگ ناگهانی و تحمل ناپذیر همسر را با مرور خاطراتش و زنده نگاه داشتن لحظه‌های با او بودن، تحمل پذیر می‌کند و در طول یک سال پس از کوچ همسرش، آن چنان با او می‌زیید که گویی در کنار اوست و گرمای نفس‌هایش را بر گونه‌ها و طنین خوش آوایش را در گوش‌هایش احساس می‌کند.
و زمان چه مهربانانه و همدلانه تیزی رنج را کاهش می‌بخشد و خشونت درد را تحمل‌پذیر می‌گرداند. و بدین گونه است که بانوی قصه ما پس از یک سال زیستن در دنیای خاطرات، گام به جهان واقعیت می‌گذارد، اما همچنان همسرش را در کنار خویش احساس می‌کند و این بار نه سرگشته در دنیای خیال، بلکه مسئول در قبال زندگی، به عشق ژرفا و معنای تازه‌آی می‌بخشد.