تری ایگلتون، یکی از نام‌آورترین متفکران قرن حاضر، در «امید بدون خوش‌بینی» فضیلتی کمتر مورد توجه قرار گرفته را به چالش می‌کشد. ایگلتون با رد نقش خوش‌بینی در جریان زندگی، سنگ بنای خویش را «امید» قرار می‌دهد. خوش‌بینی همچون خویشاوند نزدیک خویش، یعنی بدبینی، نظامی توجیه‌گرانه است تا ذره‌بینی قابل اطمینان به روی حقیقت؛ و این گونه است که خوش‌بینی به جای بازتابش‌ِ فهم و تشخیص حقیقی، خلق و خو و سلیقه‌ی شخصی را منعکس می‌کند. به این ترتیب، ایگلتون امید را موردتوجه قرار داده و به بررسی مفهوم و معنای این واژه‌ی مانوس، اما فریبنده می‌پردازد.