آندره بازن بهتر از هر کسی در اروپا درباره سینما قلم می‌زد. از همان روزی که به سال 1948 نخستین شغل سینمایی‌ام را به من سپرد و در کنارش کار کردم، فرزندخوانده‌اش شدم. از آن پس همه رخدادهای خوش و لذت‌آور زندگی‌ام را به او مدیونم. بازن مرا آموخت تا در مورد فیلم و سینما بنویسم، نخستین نوشته‌هایم را تصحیح و چاپ کرد، و یاری‌ام کرد تا کارگردان شوم. اگر قرار باشد تصویری از بازن به دست بدهم، نخستین چیزی که به ذهنم می‌آید، جمله‌ای از یک مجله امریکایی است: «فراموش‌نشدنی‌ترین شخصیت همه عمرم بود.»