نزار قبانی، شاعری‌ست که چراغ شعرش هرگز خاموش نمی‌شود، زیرا شعر نزد او آن‌گونه که خودش گفته بود: چراغی‌ست سبز و گلی نوشکفته در دل که شمیم عشق از آن می‌تراود. او شاعری بود که دنیا و زندگی‌اش را با الفبای عشق ترسیم کرد و با اینکه در 30 آوریل 1998چشم از جهان فرو بست، اما شعرهایش همچنان به زبان‌های مختلف ترجمه و در گوشه و کنار جهان منتشر می‌شوند.
میان رخسار تو و شعر.
آن‌گاه که متن آن را بنویسم.
شباهت بزرگی‌ست.