یوگنی واختانگوف یکی از کارگردانان بزرگ تئاتر روسیه در اوایل قرن بیستم بود. نظریات او در خصوص کارگردانی و بازیگری تاثیر بسیار بر دیگر استادان این حوزه گذاشته است. وی گرچه شاگرد استانیسلاوسکی و دوست میرهولد بود اما راه هیچ‌کدام را نرفت و در واقع شیوه‌ای بین آن دو را انتخاب کرد. نه واقع‌گرایی استانیسلاوسکی و نه تئاتروارگی میرهولد، بلکه رئالیسم خیال‌پردازانه که مصالح خود را از زندگی واقعی می‌گرفت ولی آن را با تخیل کارگردان آمیخته می‌کرد تا تئاتر را به ریشه‌های خودش بازگرداند.
به او لقب پدر اکسپرسیونیسم را داده‌اند؛ واختانگوف صحنه را با پیچ‌و‌تاب‌های خود می‌آراست که معمولا بازتاب ذهن بیمار شخصیت‌های نمایش او بودند.