اندرو در این کتاب (که در سال 2010 چاپ شده است) با طرح مجدد و روزآمد پروژه آندره بازن ـ نظریه‌پرداز بزرگ فرانسوی ـ در مورد سینما، سعی دارد از پی تحولات برآمده از «رسانه‌های نو» و تصویرپردازی دیجیتال، بار دیگر به پرسش از امکانات و معنای سینما در هزاره جدید بپردازد. او در این کار تلاش دارد نظریه «رئالیستی» بازن را از دام تنگ نظری‌ها و ذات‌‌گرایی منسوب به آن نجات دهد و روایتی انعطاف‌پذیر از آن ارائه دهد که قابلیت هم‌سخنی با تحولات جدید سینما را دارد، اما در عین حال امکان موضع‌گیری در قبال رویکردهایی را به ما می‌بخشد که، هم‌سو با تحولات اخیر، گاه پیوند سینما و امر واقعی را از اساس نادیده می‌گیرند و آن را در تصویرپردازی دست‌کاری شده و نوعی «انیمیشن واقع‌نما» تحلیل می‌برند. اندرو بحث خود را نه به صورت انتزاعی، بلکه با رجوع به فیلم‌های برجسته تاریخ سینما، به‌ویژه سینمای فرانسه، و مباحث شکل‌گرفته پیرامون آن‌ها (از جمله در دوره‌های مختلف نشریه کایه‌دو‌سینما) پیش می‌برد، و در این میان کانون تمرکز خود را دو فیلم قرار می‌دهد که رابطه‌ای معنادار میان آن‌ها قائل می‌شود: چهارصد ضربه، اثر فرانسوا تروفو، و سرگذشت شگفت‌انگیز املی پولن، اثر ژان پیر ژونه.
قرائت این کتاب برای تمامی کسانی که به تحولات تاریخ و نظریه سینما، تحولات اخیر در حوزه تکنولوژی دیجیتال و تاثیر آن‌ها بر ماهیت سینما، و آندره بازن و نگره رئالیستی علاقه‌مندند می‌تواند بسیار روشن‌گر باشد.