اگر در یک جهان ایده‌آل زندگی می‌کردیم تاثیر ناپذیرتر بودیم. چه مورد توجه قرار می‌گرفتیم چه اعتنایی به ما نمی‌شد، چه تحسین می‌شدیم و چه تمسخرمان می‌کردند دچار تزلزل نمی‌شدیم. اگر کسی به دروغ از ما تعریف می‌کرد بی‌جهت فریب نمی‌خوردیم و اگر ارزیابی منصفانه‌ای از خود داشتیم و از ارزش‌های خود مطمئن بودیم حرف دیگران مبنی بر نامناسب بودن‌مان آزارمان نمی‌داد. ما از ارزش خود آگاه بودیم. در عوض طیفی از دیدگاه‌های مختلف درباره شخصیت‌مان را در دل نگه می‌داشتیم. همه ما نشانه‌هایی از هوشمندی و حماقت، شوخ طبعی و کسالت، اهیمت و افراط در خود داریم. و در چنین شرایط پرتردیدی معمولا نظر جامعه تعیین کننده اهمیت و برجستگی ما خواهد بود. بی‌توجهی خودارزیابی منفی نهفته ما را آشکار می‌کند در حال یکه یک لبخند یا یک تعریف خلافش را باعث می‌شود. ظاهرا برای تحمل کردن خود نیازمند محبت دیگران هستیم.