پرسشی که در سراسر این پژوهش همچنان پشت جزئیات گزارش‌های مختلف در ذهن نویسنده وجود دارد این است که آموزه‌های فلسفی منتسب به سقراط چه نسبتی با شیوه زندگانی او دارند که همچون الگوی زندگانی فلسفی نابی ذهن نوابغ فلسفه را در طول تاریخ به خود مشغول داشته است؟
آیا در وهله نخست این آموزه‌های منسوب به فیلسوف ما است که او را چنین برای ما برجسته کرده است یا زندگانی شگفت‌آور او که البته به نحوی آیرونیک ارزش خود را از مرگ خارق‌العاده وی کسب می‌کند؟