مارش لندزی‌ها افسانه ایکاباگ را نسل به نسل و سینه به سینه نقل کرده بودند و شهرت آن به همه‌جا و حتی تا شوویل هم رسیده بود. دیگر کسی نبود که این داستان را نشنیده باشد.
طبیعتا مثل همه افسانه‌ها، داستان بسته به راوی آن کمی متفاوت نقل می‌شد. با این همه، موضوع همه داستان‌ها این بود که هیولایی در شمالی‌ترین بخش این سرزمین در باتلاقی سیاه و معمولا مه‌آلود که هیچ انسانی جرئت نزدیک شدن به آن را نداشت، زندگی می‌کرده. می‌گفتند خوراک هیولاها کودکان و گوسفندان بوده‌اند. حتی بعضی وقت‌ها، زنان و مردان بالغی هم که راه گم می‌کردند و در دل شب نزدیک اتلاق می‌رفتند، طعمه هیولا می‌شدند.
آیا همه این‌ها حقیقت داشته؟