در سال 1946 اکسلین کتاب را منتشر کرد. در این کتاب روابط درمانی وی با پسری پنج ساله که به نظر می‌رسید گوشه‌گیر و بدون ارتباط است، بیان شده است. اگرچه والدین وی مشکوک به اوتسیم یا عقب‌ماندگی شدید ذهنی دیبز بودند، اکسلی دریافت که او یک نابغه با ضریب هوشی 168 است. روش‌هایی که اکسلین برای تعامل با دیبز استفاده کرد.، در این گزارش انقلابی و دست اول شناسایی و توضیح داده شده است. این کتاب در بسیاری از دانشگاه‌ها و مدارس تحصیلات تکمیلی به بخشی از برنامه درسی تبدیل شده است و هنوز هم به عنوان یکی از تاثیرگذارترین کتاب‌ها در زمینه بازی‌درمانی مورد تحسین قرار گرفته است. اکسلین در طول زندگی خود چندین کتاب دیگر نیز تألیف کرده است.