نمایش‌نامه فلسفی «به سوی دوزخ... ای بی‌گناهان» یادآور آن داستان آغازین است: تبعید آدم و حوا. جهانی در آن سیستم و قدرت درصدد ایجاد جامعه‌ای هستند که باید همه در آن "احساس گناه" ناکرده بکنند و مجرم و شریک جرم باشند و دستشان به گناهی آلوده. جامعه‌ای که شرط آزادی زیستن در آن تحمل بار سنگین گناه است. بعد تراژیک این نمایش‌نامه وجود دوزخی است که در آن آدم‌ها با وجود محکومیت و شکنجه‌های هولناک، هم‌چنان در سکوت ابدی خویش از شرایط موجود سپاسگزارند، و یا آن که تاب چنان وضعیتی را ندارند و رهایی‌شان را در مرگ می‌بینند و به آن تن می‌دهند.