این مرد کامبوجیایی، این قربانیان بی‌نام و نشان با آن صورت‌های مات، بدن‌های نزار و شماره‌های سنجاق‌شده به پیراهن، تا ابد به مرگ می‌نگرد. آن‌ها حتی اگر نامی هم داشته باشند برای «ما» ناشناخته‌اند، مانند همان عکسی که در یکی از نوشته‌های وولف به آن اشاره شد: جسد مرد یا زنی مثله شده که می‌توانست از آن لاشه خوک باشد. نکته مورد نظر او مقیاس درنده‌خویی جنگ است که آن‌چه را از انسان به عنوان ارزش فردی یا بشری شناخته شده ویران می‌کند، البته وقتی به چهره جنگ در قالب تصویر و از راه دور نگریسته شود، نمی‌توان انتظار بیشتری داشت.