الهه علیزاده

ختمی ارغوانی

از نگاه کردن به قهوه‌ای گرم چشمانش می‌هراسیدم. می‌ترسیدم که سست شوم، که دستمانم را دور گردنش حلقه کنم و نگذارم برود. برگشتم. آلمانداها را از لای انگشتانش درآورد و با دقت به گلبرگ‌های زردش نگاه کرد، پرسید: «این همون گلیه که تو می‌مکی؟ که شیره شیرینی داره؟» لبخند زدم: «نه اون اکسوراست». گل را انداخت و شکلکی درآورد. خندیدم. خندیدم چون گل‌های آلاماندا خیلی زرد بودند. خندیدم چون تصور کردم پدر آمادی شیره تلخ آن‌ها را می‌مکد. خندیدم چون چشمان پدر آمادی خیلی قهوه‌ای بودند و من می‌توانستم خودم را در آن‌ها ببینم.