آلن بدیو در سی متن مختلف که از اواخر دهه 1950 تا امروز را در برمی‌گیرند، از رابطه خویش با «هنر هفتم» نوشته است. این متون سیری فراخ‌دامن از سینمای هنری پنجاه سال اخیر در دسترس قرار می‌دهند، از فیلم‌سازان مدرنیته (مورنائو، برسون، اولیویرا، تاتی، گودار) تا شماری فیلم‌های معاصر امریکایی (ماتریکس، ماگنولیا، دنیای بی‌عیب و نقص)، در کنار چند تجربه نادر (گی دوبور، سینمای 68، فیلم‌های مبارز گروپ فودر و غیره) و مقاله‌های تحلیلی درباره مشخصه‌های فیلم کمدی فرانسوی، فیلم‌سازان «مدرنیته دوم»، سینمای سوئیس به مثابه مظهر «بی‌طرفی سینمایی»، در باب «دیالکتیک حکایت»، فیلم به مثابه «ماشین فلسفی»، سینما به مثابه «مظهر دموکراسی» و بحث‌های موشکافانه درباره بسیاری فیلم‌ها و فیلم‌سازان برجسته دیگر،از جمله میزوگوچی، اوزو، روسلینی، ویسکونتی، هیچکاک، هاکس، آنتونی مان و عباس کیارستمی.