کتاب دین و نگرش نوین، در واقع به زمینه معرفتی‌ای مربوط می‌شود که «فلسفه دین» نام دارد. در عین حال، به برخی از مسائل کلامی و همچنین به تاریخ مناسبات و روابط دین و علم، علی‌الخصوص از رنسانس بدین‌سو، هم می‌پردازد. تاثیری که رشد و تحول کمی و کیفی علم، در روزگار نو، بر دین، فسفه، و اخلاق نهاده است و سود و زیان‌هایی که مدافعان حریم دین و دیانت پیشگی از این تاثیرات برده اند، دست کم تا آن‌جا که به فرهنگ مسیحی و جهان غرب ربط می‌یابد، در نوشته انعکاس دارد. مولف در جای جای این کتاب تاکید می‌کند که رشد و پیشرفت علم منطقا هیچ‌گونه منفی بر دین و دیانت پیشگی ندارد. فقط گذرهای روانشناختی (در برابر گذرهای منطقی) است که گهگاه سبب شده است که در ذهن و روح پاره‌ای از آدمیان رشد علم و بقا، دین را ناسازگار جلو‌ه‌گر سازد. به عبارت دیگر، به نظر دقیق، تعارض و تضادی میان علم و دین وجود ندارد. از این گذشته، بشر به دین نیازمند است و غالب نابهنجاری‌ها و نابسامانی که در صحنه زندگی فردی و جمعی روی می‌نمایند، نتیجه اعراض آدمیان از پیان‌های آسمانی یا عدم التفاف در خور به این پیام هاست.