هرمنوتیک، راه و رسم تفسیر معانی متون است. ابتدا قرار بود از این طریق وثاقت نصوص مرجع ارزیابی شود؛ اما در قرن 19 میلادی متوجه کلیه متون گردید تا مراد مؤلفان آن‌ها برملا شود. سپس نوبت به دیلتای رسید که روش مطالعه سوژه و تجربه زیسته او را در دست‌مایه تمایز علوم طبیعی و علوم انسانی سازد. در این‌جا علوم طبیعی از تبیین ابژه توسط سوژه دم می‌زدنند؛ ولی علوم انسانی در پی فهم سوژه چونان شناخت «تو در من» هستند. بعدها اندیشمندانی چون هایدگر و مرلوپنتی و مثالهم هر یک بر شاخ و برگ هرمنوتیک افزودند.