کتاب حاضر از زبان مادر یک کودک در خودمانده که برای پرورش فرزندش، خود به مربی اصلی او بدل گشته، نوشته شده است.
نویسنده کتاب، برای دستیابی به دانش عمیق و تجارب کاربردی در زمینه پرورش کودکان در خودمانده، تلاش بسیاری به خرج داده و اکنون نتایج یافته‌هایش را به زبانی خودمانی و در عین حال علمی و کاربردی با خواننده در میان می‌گذارد.
پیام اصلی کتاب این است که نباید این کودکان را دست کم گرفت، زیرا در خودماندگی کودک به تنهایی نمی‌تواند مانع پیشرفت و دستیابی او به موفقیت‌هایی هم‌تراز با کودکان عادی شود، و در صورت هماهنگی شیوه‌های آموزشی با ویژگی‌های خاص کودکان در خودمانده، آنها می‌توانند به جایگاه شایسته خود در اجتماع دست یابند.