نشر_چشمه

م یا مارهای خیلی خطرناک

قهرمان

ری هابز، شخصیت اصلی قهرمان، استعدادی اعجاب‌آور در بیسبال دارد و هیچ یک از هم‌دوره‌ای‌های او به گرد پایش هم نمی‌رسند. اما اولین فرصت بزرگ هابز برای ماندگاری در تاریخ این ورزش با حادثه‌ای مصیبت‌بار از دست می‌رود. رها شدن از تبعات این حادثه، که زنی مرموز برایش رقم زده، سال‌ها به طول می‌انجامد و بعد او می‌ماند و رقابت‌های بی‌امان جهان ورزش حرفه‌ای و تصمیم‌گیری درباره اینکه تا کجا حاضر است برای رسیدن به شهرت هزینه کند...

ناطور دشت

قهرمان کتاب، هلدن کالفیلد، نوجوان شانزده ساله بلاتکلیف، درمانده و کلافه‌ای است که در آستانه ورود به دنیای بزرگ‌سالی با تنگناهای جوانی و پیچیدگی‌های روابط انسانی در کلنجار است. او پس از اخراج از مدرسه شبانه‌روزی‌اش، سه روز را بدون اطلاع خانواده در نیویورک دهه 1950 میلادی پرسه می‌زند و از نظرات تند و تیز و مواجهات عجیبش با آدم‌ها می‌گوید.

تاکسی سواری (مجموعه داستان)

صحت در این داستانک‌ها ، بدون این که در دام اطناب و کلیشه بیفتد، خواننده را مستقیم با نقطه اوج روایتش رو‌به‌رو می‌کند و او را به درنگ وا می‌دارد. در این کتاب ما به همراه راوی در یک تاکسی نشسته‌ایم و هر روز مسیری کم و بیش ثابت را طی می‌کنیم. طی این مسیر اما هر بار مسافران جدید، رانندگان جدید و اتفاقات جدیدی منتظرمان هستند. و راوی نکته‌پرداز و طناز کتاب ما را از وقایع آن روز آگاه می‌کند. از دعوای زن و شوهری راننده تاکسی گرفته تا زلزله‌ای که آن روز آمده،از موضوع مرگ مارادونا تا مهاجرت اجباری جوانان،از خبر قتل یا خودکشی صفحه حوادث روزنامه. غم‌های کوچک و بزرگ و حتی عشق‌های نوجوانی و جوانی.

اگر برف از باریدن بازنایستد

روبرت صافاریان مستندساز، مترجم و پژوهشگر حوزه سینماست. از او تاکنون چند داستان و رمان نیز منتشر شده است.صافاریان در نوولای «اگر برف از باریدن بازنایستد»، با الهام از مضامین کتاب مقدس، داستان عشقی را روایت می‌کند که زیر انبوه ترس‌های مذهبی و تعصبات فرهنگی مدفون شده است. «اگر برف از باریدن بازنایستد» روایت زندگی دو خانواده ارمنی در ایران پیش و پس از انقلاب است. زاون و سارو دو رفیق صمیمی هستند که خانواده‌هایشان نسبت دوری با هم دارند. خانواده سارو در طبقه بالای کلیسایی زندگی می‌کنند که محل گردهمایی‌ها و برگزاری آیین‌های مختلف ارامنه است؛ آیین‌هایی از دوران باستان که بدویت‌شان تغییر شکل داده و به‌صورت جشن‌هایی فرح‌بخش درآمده است. گویی از قوه قهریه و هسته تنش‌زایشان تهی شده‌اند و حالا فقط پوسته‌ای بی‌آزار و حتی نشاط‌آور از آنها باقی‌مانده است. ترس مذهبی اما هنوز در کنه این گردهمایی‌ها پنهان است و گاهی با یک طوفان، یک زلزله یا یک بارش سهمگین برف سر بیرون می‌آورد و تنوره می‌کشد. با رسیدن امواج جهان مدرن به ایران و هجوم بی‌امان مظاهر آن، به ویژه مد و تغییر آداب اجتماعی و روابط، خانواده‌های مذهبی، چه مسلمان چه مسیحی، با مسائلی تازه و بغرنج مواجه می‌شوند. فرزندان دیگر برای اصول و فرایضی که پیشینیان مومنانه در پای‌بندی به آنها می‌کوشیدند ارزشی قائل نیستند. این تعارض تازه هواخواهانی میان هر دو نسل کهنه و نو پیدا کرده است. عشق‌هایی در این میان لگدکوب می‌شوند و گناهانی سر بر می‌آورند. دلسردی و ناامیدی ریشه می‌دواند و سال‌ها بعد خود را به شکلی دیگر بروز می‌دهد؛ شکلی خشن‌تر و بدوی‌تر، چیزی شبیه به قهر خدایگانی و عذاب الاهی.

فواید گیاه‌خواری

مابین احتیاجاتی که انسان را پیوسته در فشار گذاشته، از همه سخت‌تر و از همه وسیع‌تر احتیاج خوردن است. این احتیاج وابسته به زندگانی می‌باشد؛ چه برای مرمت قوایی که به مصرف می‌رسانیم ناگزیریم به وسیله خوراک قوای دیگری جانشین آن بنماییم تا بدن به تحلیل نرود. زندگی شبیه است به یک آتشکده، که باید مرتب مواد مشتعله به آن برسد تا خاموش نگردد.

هملت (نمایش‌نامه)

نمایشنامه هملت اگر بهترین اثر شکسپیر نباشد، دست کم معروف‌ترین اثر اوست که از زمان نگارش تا به حال شهرت و تأثیر خود را حفظ کرده است. این شهرت نه به خاطر موضوع نمایش بلکه بیشتر به خاطر شخصیت خود هملت است. تجربه معماگونه او از زندگی چنان جهان‌شمول و آشناست که هر کسی که نمایشنامه را بخواند با دغدغه‌ها و دل‌مشغولی‌های او همزادپنداری می‌کند. در تعریفی به ظاهر بدیهی، هملت اندیشمند و انسان است ولی منتقدان او را به تعلل و تردید و انفعال متهم کرده‌اند، اما کدام انسان خردمندی است که در زندگی این‌گونه نباشد؟ گفته می‌شود هملت نمی‌تواند تصمیم بگیرد اما آنچه نسل اندر نسل از تماشاگر تا خواننده را به هملت جلب کرده این است که نمی‌توان نتیجه‌ای نهایی از نمایشنامه و شخصیت هملت گرفت که اصلا درباره چیست. زیرا موقعیت‌ها و شخصیت‌های این نمایشنامه را مردمان بسیاری در طول تاریخ چهارصدساله آن به اشکال مختلف دیده و تفسیر کرده‌اند. مانند شخصیت‌های واقعی در زندگی که مثل هملت و دیگر شخصیت‌های این نمایشنامه مدام در حال دگرگونی‌اند ولی اغلب معمایشان ماندگار است.

در اهمیت مرگ بی‌مورد آقای بادیاری (1داستان نه‌چندان بلند)

اولین نوولای میلاد روشنی پایان درباره میرایی و جاودانگی است. این اثر همچون کوه یخی از مفاهیم و تصاویر است. آقای بادیاری خودکشی کرده و خانواده‌اش در بهت‌اند. اعضای خانواده هر کدام راهی برای کنار آمدن با این مرگ پیش می‌گیرد و به دنبال دلیلی برای این تصمیم پدر می‌گردد. کوچک‌ترین پسر بادیاری اما به دنبال علتی ریشه‌‌ای تر است؛ خودش را در باغ خانوادگی حبس می‌کند و عهد می‌بندد که تا وقتی قصه‌ای ننوشته بیرون نیاید. نوولای «در اهمیت مرگ بی‌مورد آقای بادیاری» همچون باغ بزرگ و کهنی است که هر شاخه درختش سرانگشت اشاره‌ای است به دری نیمه باز. پشت هر درش هزارتویی است با دیوارهای آشنا اما گیج‌کننده. همین ویژگی غریب باعث شده تا با داستانی جذاب و تودرتو مواجه شویم. روشنی پایان با استفاده از مفاهیم عرفانی و فلسفی داستانی پرداخته که یادآور نمونه‌های اعلای رئالیسم جادویی است.

لاشه لطیف

کسب‌وکار مارکوس سلاخی آدمیزاد است، هر چند دیگر هیچ‌کس به روی خودش نمی‌آورد و از این عنوان استفاده نمی‌کند. همسر مارکوس او را ترک کرده، پدرش در دریای فراموشی دست‌وپا می‌زند و خودش تمام رمقی را که برایش مانده صرف از یاد بردن راه امرار معاشش می‌کند. همه‌چیز در چشم‌برهم‌زدنی اتفاق افتاد. ویروسی ناشناخته گوشت حیوانات را مسموم کرد و دولت خوردن گوشت آدمیزاد را با برچسب «گوشت مخصوص» قانونی اعلام کرد. هر شکلی از روابط انسانی برای کارکنان سلاخ‌خانه مجازات مرگ در پی دارد. مارکوس ذهنش را با اعداد و جزئیات تولید مشغول نگه می‌دارد اما یک روز هدیه‌ای به دستش می‌رسد که فکر آنچه را از دست رفته و آنچه را هنوز می‌توان نجات داد مثل خوره به جانش می‌اندازد.

زنده باد عشق (نامه‌هایی عاشقانه از آلبرکامو و ماریا کارساس 1944 تا 1959)

صبح ششم ژوئن1984 نیروهای متفقین به سواحل نرماندی وارد شدند و شبش آلبر کامو، نویسنده پرآوازه فرانسوی و ماریا کاسارس، ستاره آن روزهای صحنه های تئاتر همدیگر را دیدند. هر چند اتفاق دوم با آنچه در نبرد نرماندی رخ داد ذره ای همسان نیست، زندگی کامو و کاسارس از اساس دگرگون شد؛ تصویرشان در ذهن همه کسانی که بعدها مکاتبات آن دو را میخواندند هم همین طور. کامو در یکی از این نامه ها خطاب به کاسارس مینویسد: «وقتی میگفتم تو بودی که به من زیستن آموختی میخندیدی، ولی واقعیت دارد. من از تو آموخته ام که زندگی جدا از مرگ و چیزهای منفی دیگر نیست، بلکه با همین مرگها و نیستیها و چیزهای منفی اش تحسین برانگیز است. من رفته رفته بی آنکه بدانم با نگاه کردن به تو زندگی کردن را آموخته ام و سعی کرده ام ستایشت کنم و درون خودم به تعادل برسم و به چیزهایی دست یابم که تو در من دوست داری.» زنده باد عشق گزیده دویست نامه از میان هشتصد و شصت و پنج نامه ای است که این دو طی سالهای آشنایی از تابستان 1944 تا زمستان 1960 ردو بدل کردند.

غلامرضا غلامرضا را کشت (روایتی از بودن و نبودن غلامرضا تختی)

این شروع روایتی جسورانه، دقیق و متاثرکننده از زندگی و مرگ یکی از بزرگ‌ترین قهرمانان کشتی ایران و جهان است. غلامرضا تختی بدون شک یکی از چهره‌های منحصر به فرد تاریخ معاصر ایران است. او را می‌توان در قامت یک کهن‌الگو تصویر کرد؛ پهلوان، مرشد و عیاری که در حافظه تاریخی ملت ما ماندگار شده است. طبیعی است که مثل هر اسطوره دیگری پیرامون او هم مکرر افسانه‌پردازی و شایعه شده است. همین امر چهره واقعی او را در پرده‌ای از ابهام باقی گذاشته و حقیقت مرگ و زندگی او را رازآلود و مکتوم ساخته است. مهدی میرمحمدی در کتاب «غلامرضا غلامرضا را کشت» قدم بزرگی برای نزدیک شدن به حقیقت بی‌غبار برداشته است. بیراه نیست اگر بگوییم میرمحمدی در چند سالی که برای این موضوع پژوهش کرده هیچ سند مهمی اعم از عکس، نوشته، مصاحبه و یا اظهارنظری را از قلم نینداخته است. راوی دوم شخص ریزبین و دقیق آن شما را در جریان لحظه به لحظه ساعات منتهی به مرگ غلامرضا قرار می‌دهد. اما بعد میرمحمدی با چیره‌دستی دوربینش را عقب‌تر می‌آورد و تصویر پشت تصویر، خواننده را در ماجرایی مجذوب‌کننده فرو می‌برد. پرتره تختی هرگز در این افق دید تازه گم یا فراموش نمی‌شود.در پس‌زمینه هم می‌توان تمام رخدادهایی را دید که خم به ابروی او و چین به صورتش می‌اندازند. هنر میرمحمدی این است که علی‌رغم ارادت آشکارش به جهان پهلوان، پژوهش منصفانه و دقیقی انجام داده و حاصل آن را تبدیل به روایتی جذاب کرده است. روایتی که پس از خواندنش تازه می‌فهمیم چیز زیادی درباره تختی نمی‌دانسته‌ایم. قهرمان بلندآوازه‌ای که رویاهای بزرگی در سر داشت. اما در آوردگاه مبارزه مقهور بدل‌کاری‌های زمانه شد و فنون عجیبی که یکی پس از دیگری از آستین روزگار بیرون می‌آمد او را اسیر خاک کرد.

مه‌لقا

مه‌لقا داستانی دلهره‌آور از زندگی زنی عجیب است که ناخواسته قدم در دنیای ناشناخته‌ها گذاشته است.قصه‌ی پرماجرای دختری که از بدو تولد به پیشانی‌اش مهر نفرین و طردشدگی می‌خورد. نوزادی نارس که هنگام تولد مادر زیبایش را را از دست می‌دهد. این غم چنان به خانواده و اطرافیان سخت می‌آید که بچه را عامل این بدبختی می‌پندارد و همین شروع ماجراهای عجیب مه‌لقاست. شهرام خلج در این قصه با استفاده از عناصر فرهنگی بومی و درهم‌آمیختن افسانه و واقعیت فضای تازه‌ای خلق کرده که که خواننده در آن به جست‌و‌جو و کشف ترغیب می‌شود. شخصیت بدیعی که خلج در این قصه می‌آفریند آشنای ما نیست و همین دورآشنایی تجربه تازه‌ای از خوانندگان داستان پیش روی ما قرار می‌دهد. اعضای جامعه‌ی بسته‌ای که وقایع قصه در آن‌جا رخ می‌دهد از وحشتی مشترک رنج می‌برند که علت آن برای‌شان ناشناخته است. آن‌ها هم مثل تمام جوامع شبه‌قبیله‌ای دیگر گویی به دنبال مقصری هستند تا هم‌چون یک قربانی او را به پیشگاه ناشناخته تقدیم کنند. مه‌لقا اما در تمام زندگی‌اش تلاش کرده تا از این دور باطل بگریزد و خود را از نقش قربانی برهاند.سرآخر هم موفق می‌شود و بعد از مدت‌ها به آرامشی نیم‌بند می‌رسد و با به دنیا آوردن فرزندی ذره‌ای از شهد زندگی را می‌چشد اما تقدیر برای او خواب تازه‌ای دیده است.