تبار مورچگان روایتی طولانی از تلاش‌های جان‌فرسای یک منتقد سینمایی است که در اثر سانحه‌ای حافظه‌اش را از دست داده و حال می‌کوشد فیلمی را به یاد‌آورد که تنها یک فریم از آن باقی مانده؛ نقب زدن به گذشته از خلال هیپنوتیزم و سفر‌های خیالی دور‌و‌دراز میان آینده و حال و گذشته، نشخوار‌های ذهنی مداوم درباره وضعیت بشر و تبعیض‌های نژادی و اجتماعی او را بیشتر در غرقابه‌ای از خاطرات نا‌منسجم گذشته و رویداد‌های موهوم فرو میبرد.
در این کتاب، که اولین رمان جدی نویسنده است، چارلی کافمن رمان‌نویس از‌پی چارلی کافمن فیلمنامه‌نویس قد علم می‌کند و به ریشخند نیرنگ‌های سینمایی و خصوصا ژانر کمدی می‌نشیند؛ گر‌چه کافمن حیات حرفه‌ای خود را در رابطه‌ای تنگاتنگ با هر دوی آن‌ها سپری کرده، از فرو‌کردن تیغ تیز انتقاد‌هایش در چشم خویش و تخریب چارلی کافمن فیلمنامه‌نویس ابایی ندارد.