پیشرفت‌های مداوم در علم سایکوفارماکولوژی (روان‌داروشناسی) باعث می‌شوند پارامترهای مطرح شده در درمان اختلالات روانی به طور دایم گسترش یابند. افزایش اطلاعات درباره نحوه عملکرد مغز باعث شده است داروهایی طراحی و اختراع شوند که: (1) موثرتر واقع می‌شوند، (2) سمیت کمتری دارند، (3) بهتر تحمل می‌شوند، و (4) دقیق‌تر عمل می‌کنند (با دقت بیشتری در آن مناطقی از مغز که مد نظر هستند تاثیر می‌گذارند نه در مناطق دیگر). با این حال، به همراه پیشرفت فزاینده و دایمی روش‌های درمانی و افزایش تعداد و تنوع گزینه‌های درمانی، روان‌پزشکان همیشه باید از عوارض جانبی و منفی انواع تداخلات آگاه باشند و به آنها توجه کنند (تداخلات دارو - دارو، دارو - غذا، یا دارو- مکمل‌های دارویی). آنها، همچنین، باید از نحوه مدیریت عواقب ناخواسته یا غیرعامدانه داروهای روان‌پزشکی، که ممکن است روی دهند، آگاه باشند. داروهایی که به تازگی اختراع شده‌اند ممکن است به بعضی عوارض جانبی منجر شوند، عوارضی که ابتدا شناسایی نشده بودند. فراوانی روزافزون تحقیقات و افزایش یافته‌های علمی درباره داروها ملزم می‌سازند که روان‌پزشکان همیشه در حال مطالعه و آپ‌دیت کردن دانش خود با دانش روز باشند. داشتن درکی کامل از نحوه مدیریت عوارض جانبی ناشی از دارو امری ضروری است (این نوع مدیریت ممکن است شامل از بین بردن عارضه جانبی مورد نظر از طریق تجویز یک داروی دیگر یا جایگزین‌سازی داروی اول با یک داروی دیگر باشد.)