در کتاب «هیچ‌آموزی» یا تعلیم و تربیت تنهزیهی، هنر والای حذف کردن برای جذب نمودن، پنهان کردن برای آشکار نمودن؛ کاستن برای افزودن، منع کردن برای ترغیب نمودن، و هیچ شدن برای همه چیز شدن به کار گرفته می‌شود تا در این کنشگری تضادمندانه، خلاق‌ترین و سیال‌ترین نوع تعلیم و تربیت فطری به دور از آموزه‌های شرطی و انتظارات درسی به ثمر نشیند.
تعلیم و تربیت تنزیهی، بازگشت به اصل است، بازگشت از تربیت رسمی و بدلی، به تربیت طبیعی و فطری؛ بازگشت از زندگی «فرکاهنده دنیوی»، به زندگی «فرابرنده اخروی». در این گفتان خردآشوب و هنجارکوب است که افروختن بینش، جایگزین اندوختن دانش می‌شود و «ذهن‌اندوزی تراکمی» جای خود را به «ذهن‌ورزی تحولی» می‌دهد تا هر کس به سبک خود به کشف خود و خلق سونوشت خود بپردازد.