آیا مرگ، هراسی جهانی است که به عقیده بسیاری از متخصصان علوم اجتماعی تنها از راه منابع سنتی اجتماع، دین و آیین می‌توان با آن مقابله کرد؟ یا مرگ موضوعی است که شخص پسامدرن می‌تواند آن را تعریف کند و به شیوه‌های بی‌شماری با آن مواجه شود؟
هنگامی که شیوه‌های سنتی و رویه‌های پزشکی مدرن نمی‌تواند تجربه محتضران و سوگواران را معنادار کند، شیوه خاصی از سخن گفتن در مورد مرگ در حال احیا شدن است.
احیای مرگ، اقتدار نهایی را نه در اعمال سنتی و نه در تخصص پزشکی، بلکه در «خود فرد» جستجو می‌کند. احیای مرگ تاکید می‌کند که افراد درک خاص خویش را از مرگ دارند و مردن، احتضار، سوگواری و عزاداری را «به شیوه خودشان» انجام می‌دهند.