به نظر من برای انسان کامیابی میسر نیست. انسان هنگامی می‌تواند کامیاب شود که مطلقا آزاد باشد، اما آزادی نه به صورت مطلق بلکه حتی به طور نسبی نیز نصیب انسان نمی‌شود و به عبارت دیگر خوشبختی به زندان انسان راه نمی‌یابد. از آن گدشته، انسانی که در اسارت قوانین، در اسارت وجدان، در اسارت وظایف، در اسارت تعلقات، در اسارت مطامع و شهوات دیگران دست و پا می‌زند، لاجرم همه خلاقیت‌های خود را از دست می‌دهد و پیشرفت‌های ماشین را به حساب پیشرفت‌های خود می‌گذارد حال آن‌که وقتی خود او جز پیچ و مهره‌ای از ماشین‌ها نیست از آزادی چگونه می‌تواند سود بجوید؟