طبق نظر متخصصان، تاب‌آوری به معنای برخورداری از ظرفیت مثبت افراد برای سازگار شدن با استرس، فاجعه و مشکلات است. این مفهوم همچنین، بر توانایی فرد در بازگشت به تعادل اولیه بعد از آسیب و شکست را شامل می‌شود. فرد برخوردار از تاب‌آوری، سیستمی سازگارانه دارد که می‌تواند مقاومتش را در مقابل عوامل خطرساز در آینده تامین کند. تاب‌آوری قابلیت فرد در به کار بستن توانایی‌های خود برای مقابله با چالش‌ها، سختی‌ها، و گرفتاری‌هاست.
به‌طور کلی، تاب‌آوری به عوامل و فرایندهایی اطلاق می‌شود که در مواجهه فرد با شرایط ناگوار، او را از خطر رفتارهای مشکل‌زا و آسیب‌های روان‌شناختی دور نگه می‌دارد و برایش، نتایج مثبتی به ارمغان می‌آورد.
در کتاب «89 بازی برای پرورش تاب‌آوری» طبق تحقیقات عصبی‌زیستی مغز، بر اهمیت به وجود آمدن تاب‌آوری در اوایل دوران کودکی تاکید می‌شود. با توجه به اینکه تجربه افراد از زندگی تا حدود زیادی به نحوه تعبیر و تفسیر آنها از رویدادهای جهان بستگی دارد، اگر افراد بتوانند در کودکی با مهارت‌های لازم برای مقابله با رویدادهای محیط آشنا شوند، در بزرگسالی بهتر می‌توانند احساس تسلط و کنترل بر محیط خود داشته باشند.